ماه هفتم زندگی شازده کوچولوی ما

ماه هفتم زندگیت که تقریبا شهریور ماه میشه یه ماه پربار برای ما بود.

ایمان ما اوایل شهریور یاد گرفت تنهایی و بدون کمک بشینه.

اواسط شهریور سینه خیز میرفت. همچین رو دست و پاهاش وایمیستاد شبیه حرکت شنا که واسه ما آدم بزرگا سخته و خودشو پرت میکرد جلو و قفسه سینه اش محکم میخورد زمین و دوباره از نو ... تا به هدفش برسه.

اواخر شهریور هم بالخره دوتا مروارید خوشگل تو دهنش در اومد. کشف این دوتا مروارید هم توسط خاله جون شیرین بود که یه دفعه اومد گفت: مژده مژده ایمان دندون درآوده و در کمال ناباوری وقتی لثه هاتو لمس کردم دستم به یه تیزی برخورد کرد.

البته عکسای این پست هیچکدوم مربوط به این وقایع مهم نیست چون من ازشون فیلم گرفتم نه عکس.

داری بزرگ میشی مامانی. چه زود داره میگذره.

پاهای کوچولوشو نگا کنین

بعلههههههههه حالا تو گهواره هم غلت میزنه

پسرکوچولوی من عاشق چایه. تا میبینه من سینی چای به دست دارم میام با ذوق میاد سمت سینی. جوری که دلت نمیاد بهش چای ندی. حالا یه روز خونه مامانم خاله آیسنش از تشنگی شدید چاییشو ریخته توی پیاله بزرگ تا سریع خنک بشه، ایمانم تو بغلش همینکه پیاله رو برد سمت دهنش با این صحنه مواجه شدیم:

ایمانم اون طرف پیاله رو با دستش گرفته و میکشه سمت خودش و دهنشو برده سمت پیاله. و وقتی خالش پیاله رو میکشه سمت خودش جیغ میزنه.

خوب تقصیر خودته میخواستی اول به گل پسرم چای بدی.

ایمان رئال مادریدی

کوچولوی مهمون دوست من داره از مامان بزرگو خاله هاش پذیرایی میکنه

خوب یه مامان تنها تو شهر غریب بدون کمک برا حموم کردن پسرش ممکنه از ظرفشوییم استفاده کنه دیگه

ایمانم که به دنبال شیر آب

امان از دست خاله های تو ایمان

آتیش پاره

وروجک شیطون من

ایمان و ماشین شاسی بلندش

فدای اون چالای لپای خوشگلت بشم منننننننننننننن

از وقتی یاد گرفتی سینه خیز بری روزگار این خرگوش کوچولوها سیاه شده. همش میری سراغشون و محکم میکوبیشون به میز ال سی دی. همینکه صدات میزنیم: آهای ایماااان!!!! نههههه!!!!

به پشت میخوابیو بی سروصدا با خود خرگوشه بازی میکنی. ولی نیم ساعت بعد روز از نو روزی از نو.